Την μερα ο ήλιος, λούζει τον ανέμοι τον χτενίζουν,
σκεπάζει τον ο ουρανός, η φύση τον χαϊδεύει,
Η πουλιά κι ο Αυγερινός,τις νύχτες τον φωτίζουν,
Κοντά του ο προσκυνητής ,πάντοτε γαληνεύει.

Σαν της Αχαττας τα νερά,κι η αύρα τον δροσίζει,
και το ηλιοβασίλεμα,χρωματα τον γεμίζουν,
στου Παραδείσου ,μια γωνιά,πως βρίσκεται νομίζει,
κεινος που ακούει τα πουλιά, γλυκα να τιτιβίζουν.

Καντήλι,,,μπρος στη Παναγιά,σβηστό ποτε δεν μένει,
θυμιασματα κι αρώματα!μοσχομυριζει η φύση,
Ο κηνυγος και ο βοσκός,καθε πρωι ,,πηγαίνει,
κι απο μακριά τον προσκυνά! όποιους, τον αγναντεύει.

Προστάτης ειναι του βοσκού, του αγρότη και του ναύτη,
Τον προσκυνά κι ο μαθητής που παει στο σχολειό του,
Πηγαίνει κι ο μελισσουργος και το καντήλι ανάβει,
κι ο αεροπόρος,! σαν πετά,τον κάνει τον Σταυρό του.

Στο λόφο της ΑΠΟΠΑΝΤΗΣ, στις πέτρες χαραγμένα,
ειναι παιδιων ονόματα,που έχουν πια γεράσει,
Παιδιων! Που απ’ τα σχολικά,,,όμορφα, περασμενα,
Κι εκείνων,!Που απο χωριά, έχουν κι αυτοί περασει!